Μια επιστολή που αξίζει να τη διαβάσουμε όλοι..
Δείτε την
επιστολή ενός μικρού ποδοσφαιριστή προς τον πατέρα του που αξίζει να τη
διαβάσουμε όλοι…Η επιστολή αυτή, είχε μεγάλη απήχηση στην Ισπανία και το
γράμμα τοιχοκολλήθηκε έξω από πολλά αθλητικά κέντρα και γυμναστήρια.
*Του Paco Merino
"Αγαπημένε μου πατέρα,
Δεν ξέρω πως να στο πω. Σίγουρα πιστεύεις ότι το κάνεις για το καλό μου, αλλά δεν μπορώ να μην αισθάνομαι άσχημα, να μην αισθάνομαι παράξενα.. Μου έκανες δώρο μια μπάλα, ενώ καλά καλά δεν είχα αρχίσει να περπατάω. Ακόμα δεν είχα ξεκινήσει το σχολείο και με έγραψες στην ομάδα. Μου αρέσει να προπονούμαι μέσα στην εβδομάδα, να κάνω πλάκες με τους φίλους μου και να παίζω τις Κυριακές, όπως κάνουν οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές.
Αλλά όταν έρχεσαι στο γήπεδο δεν ξέρω… δεν είναι όπως πρώτα. Πλέον δε με χειροκροτείς όταν τελειώνει ο αγώνας, ούτε μου παίρνεις ένα χυμό και ένα σάντουιτς. Πηγαίνεις στην κερκίδα και σκέφτεσαι ότι όλοι είναι εχθροί, βρίζεις τους διαιτητές, τους προπονητές, τους ποδοσφαιριστές, τους γονείς… Γιατί άλλαξες;
Νομίζω ότι υποφέρεις και δεν καταλαβαίνω το λόγο. Μου επαναλαμβάνεις ότι είμαι ο καλύτερος, ότι οι υπόλοιποι δεν αξίζουν τίποτα μπροστά μου, και όποιος έχει αντίθετη γνώμη κάνει λάθος, και ότι το πιο σημαντικό πράγμα είναι η νίκη.
Το παιδί που μπήκε την περασμένη εβδομάδα στη θέση μου, θυμάσαι; Ναι, αυτός που κριτίκαρες όλο το παιχνίδι, γιατί όπως λες, δεν κάνει ούτε για να μου κουβαλάει τη τσάντα. Αυτό το παιδί είναι στην τάξη μου. Όταν τον είδα τη Δευτέρα ντράπηκα. Δεν θέλω να σε απογοητεύσω. Κάποιες φορές πιστεύω ότι δεν έχω την ποιότητα που χρειάζεται για να γίνω επαγγελματίας να κερδίσω εκατομμύρια, όπως ονειρεύεσαι. Με καταπιέζεις. Έχω σκεφτεί ακόμα και να τα παρατήσω. Αλλά μου αρέσει τόσο το ποδόσφαιρο.
Μπαμπά σε παρακαλώ, μη με αναγκάσεις να σου πω ότι δεν θέλω να έρχεσαι να με βλέπεις να παίζω ποδόσφαιρο!"
*Ο Paco Merino είναι δημοσιογράφος και διευθυντής αθλητικού τμήματος στην εφημερίδα DIADE CORDOBA. Η επιστολή του αυτή, είχε μεγάλη απήχηση στην Ισπανία και το γράμμα τοιχοκολλήθηκε έξω από πολλά αθλητικά κέντρα και γυμναστήρια.
*********************************************
ΠΟΙΟΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ;;;;
 |
|||||||
Του Τάκη Γιαννόπουλου
Όταν ακούνε τα παιδιά στο σπίτι ή σε φιλική παρέα, ότι ως θέμα συζήτησης είναι η ομάδα τους, η προπόνηση ή ο προπονητής τους, λογικό είναι να «στήσουν αυτί» και φυσικά να κρατήσουν στο μυαλό τους ότι σχόλια ακούσουν, εκ των οποίων τα περισσότερα είναι αρνητικά.
Οι γονείς ανέκαθεν ήταν ξερόλες, έχοντας άποψη για την προπόνηση, την τακτική, την ενδεκάδα, το σύστημα, τις αλλαγές, τα πάντα! Τις περισσότερες φορές , κυρίως οι μπαμπάδες, γίνονται αρκετά ενοχλητικοί πρεσάροντας αφόρητα τον προπονητή, προσπαθώντας να γίνουν αρεστοί σε αυτόν και δεν καταλαβαίνουν, ότι το μόνο που καταφέρνουν είναι να γίνουν τελικά περισσότερο αντιπαθητικοί!
Δεν πρέπει να ξεχνάμε βέβαια, και τις μαμάδες, οι οποίες ούτως ή άλλως τους αρέσει να χώνουν τη μύτη τους παντού, και στην προκειμένη περίπτωση, όταν πρόκειται και για τα «μωρά» τους, βγάζουν απ’ το συρτάρι και το «δίπλωμα του προπονητή», παρατάνε και τον ονούρ τον Τούρκο, τα γυμναστήρια και τα πεντικιούρ και τρέχουν να δουν ποιος είναι αυτός ο «άσχετος» που δεν βάζει το παιδί τους να παίζει!
Και μόλις βέβαια καταλάβει, ότι δεν υπάρχει ανταπόκριση, βγαίνει και το «πόρισμα» : «εάν του χρόνου έχουμε αυτόν τον κοντόχοντρο προπονητή, παίρνω το παιδί μου και φεύγω!» ή το άλλο «μακάρι να’ χει τον ψηλό τον γαλανομάτη! Πολύ καλός προπονητής!»
Ας σοβαρευτούμε όμως, αν και τα παραπάνω δεν απέχουν και πολύ απ΄την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα για τους γονείς σημαίνει, ότι όταν ο γιος μου είναι βασικός, ο προπονητής είναι θεός! Όταν όμως μια παίζει μια δεν παίζει, είναι ένας «μπίπ…και μισός»! σίγουρα το κουτσομπολιό και η κακομοιριά υπάρχουν και σε άλλες χώρες, σε μικρότερο ή σε μεγαλύτερο βαθμό, την πιστοποίηση όμως της εφεύρεσης, πρέπει να την έχουμε εμείς!
Πρέπει να υπάρχει καθαρό μυαλό και λογική, που να λέει απλά ότι :αυτό το σωματείο επέλεξα αυτούς τους προπονητές έχει, τους δέχομαι και τελείωσε!
Βλέπω ότι υπάρχει πρόβλημα; Απευθύνομαι στον υπεύθυνο της Ακαδημίας ή επιδιώκω ένα ραντεβού με τον προπονητή και το συζητώ!
Στα Ερασιτεχνικά σωματεία, οι υπεύθυνοι των ακαδημιών είναι πολύ προσιτοί προς τους γονείς, οι οποίοι πλέον είναι πολύ απαιτητικοί και δικαίως, την στιγμή που πληρώνουν αδρά και μάλιστα σε τέτοιες εποχές! Οπότε το βρίσκω λογικό να επιθυμούν ο προπονητής του παιδιού τους, να είναι ενός πολύ καλού επιπέδου! Ως εδώ συμφωνώ μαζί τους. Από εκεί και πέρα όμως, έχει το λόγο η διοίκηση της Ακαδημίας, η οποία αφού θέλει να παρουσιάσει, ένα «καλό έργο», θα πρέπει να τοποθετήσει και τους κατάλληλους προπονητές, στα κατάλληλα τμήματα, πράγμα που τις περισσότερες φορές ,δεν είναι καθόλου εύκολο!!
Ο γονιός τώρα, από τη στιγμή που επέλεξε το συγκεκριμένο ερασιτεχνικό σωματείο, σημαίνει ότι έψαξε και ενημερώθηκε για τους ανθρώπους που διοικούν και εργάζονται σε αυτό, αποδέχεται τον τρόπο λειτουργίας του σωματείου αυτού, ακολουθεί τους κανόνες του όπως οφείλει, αλλά δεν παύει να έχει και το δικαίωμα, να εκφράζει τις απόψεις του σε προκαθορισμένα ραντεβού με τον προπονητή ή τον διευθυντή της ακαδημίας, τη στιγμή μάλιστα που καταβάλει συνεπέστατα τη συνδρομή του!
Στις περισσότερες Π.Α.Ε. τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Εδώ οι γονείς δεν μπορούν να έχουν απαιτήσεις και άποψη για το ποιόν προπονητή θα έχει το παιδί τους διότι, σ’ αυτές τις Ακαδημίες υποτίθεται ότι υπάρχουν πάρα πολύ καλοί και έμπειροι προπονητές και δεν το βλέπω λογικό να υπάρχουν προτιμήσεις από τους γονείς.
Συνήθως στις Π.Α.Ε., οι προπονητές αλλάζουν τμήματα κάθε 6άμηνο ή κλείνουν το χρόνο κι’ αυτό πολύ σωστά γίνεται, για να έχουν άποψη όλοι οι προπονητές για όλα τα παιδιά. Εμείς όμως, οι γονείς οι «παντογνώστες» όπως πάντα, ενώ στην αρχή τα δεχόμαστε όλα και κάνουμε το σταυρό μας που ο γιόκας μας ανήκει σε κάποια Π.Α.Ε. με τον καιρό αρχίζουμε να εκδηλωνόμαστε, δείχνοντας προτίμηση προς κάποιο προπονητή, παρακαλώντας να έχει αυτόν του χρόνου ο κανακάρης μας για διάφορους λόγους.
Είτε γιατί μπορεί να γνωρίζει προσωπικά τον κάθε προπονητή, ο οποίος θα δώσει ιδιαίτερη προσοχή στο παιδί του, είτε γιατί αν έρθει κάποιος άλλος μπορεί να χάσει τη θέση του βασικού στην ομάδα,
Κάποιοι άλλοι γονείς πιο «προχωρημένοι» θέτουν θέμα δουλειάς και γνώσεων των προπονητών κάνοντας συγκρίσεις μάλιστα σε θέματα προπόνησης, - πολλές φορές χωρίς να βλέπουν - τακτικής, αλλαγών και γενικότερα διαχείρισης του υλικού.
Όλο αυτό το άγχος που αδικαιολόγητα νιώθει ο μπαμπάς και η μαμά μεταφέρεται δυστυχώς και στο παιδί, το οποίο χωρίς να το θέλει επηρεαζόμενο απ’ αυτά που ακούει αντιμετωπίζει με δυσπιστία τον εκάστοτε προπονητή του.
Υπάρχει βέβαια και η κατηγορία των γονιών, που δεν τους ενδιαφέρει ποιος θα είναι ο νέος προπονητής, διότι νιώθουν αναντικατάστατοι από την ομάδα και απλά κουτσομπολεύουν την πιθανή επερχόμενη κατάσταση, μέχρι να αρχίσουν και αυτοί κάποια στιγμή να ανησυχούν και να γίνουν ίδιοι ή χειρότεροι από τους προηγούμενους!
Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν καταλαβαίνουμε ότι σε ένα ερασιτεχνικό σωματείο, υπάρχει η αμεσότητα του διαλόγου με τον προπονητή, που σας επιτρέπει να εκφράσετε το παράπονό σας, ενώ στις μεγάλες κυρίως Π.Α.Ε. «καταπίνετε» πολλά πράγματα ως γονείς υπό τον φόβο, του να μην στεναχωρεθεί το παιδί, υπομένοντας την οποιαδήποτε κατάσταση, τηρώντας στάση αναμονής για το προκαθορισμένο ραντεβού ενημέρωσης των γονέων, το οποίο αρκετές Π.Α.Ε. το έχουν καταργήσει και αυτό!
Με λίγα λόγια λοιπόν φίλοι μου, τα παιδιά πρέπει να πηγαίνουν για προπόνηση ΠΑΝΤΑ με θετικές παραινέσεις από εμάς, χαρούμενα χωρίς αρνητικές σκέψεις για αδικίες και σενάρια, που μόνο κακό κάνουν στην ψυχολογία του παιδιού.
Εξάλλου τα παιδιά, είτε σ’ αυτή την ηλικία είτε αργότερα, θα γνωρίσουν πολλούς προπονητές, που θα τα συμπαθήσουν ή θα τα αντιπαθήσουν, θα τους ανοίξουν ή θα τους κλείσουν μια πόρτα, αλλά όταν το παιδί συνεχίζει να δουλεύει και πιστεύει πραγματικά σ’ αυτό που θέλει να πετύχει, ΘΑ ΤΟ ΠΕΤΥΧΕΙ ο κόσμος να χαλάσει!!
Κανένας δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα και
κανένα συμβόλαιο δεν υπάρχει, που να σου εξασφαλίζει
από τα δέκα σου χρόνια την επιτυχία,
χωρίς να κολυμπήσεις
στα σκ…!
Πιστεύω ότι είμαι από τους λίγους, που μισούν
κυριολεκτικά, τον πλαστικό τάπητα. Ίσως, γιατί μου θυμίζει έντονα
παιδότοπο ή γιατί ξεφυτρώνουν παντού, ως πραγματικό χορτάρι και κάποιοι
δημιουργώντας στο πι και φι Ακαδημίες, προσπαθούν να ¨θησαυρίσουν¨,
παίζοντας με την υγεία των παιδιών και την αφέλεια των γονιών, που
θαμπώνονται από το ¨τυράκι¨ παραβλέποντας τη φάκα!
Δυστυχώς οι διάφοροι επιτήδειοι του χώρου, γνωρίζοντας άριστα τη δίψα του παιδιού για ποδόσφαιρο και την κάψα του γονιού να καμαρώσει το νέο ¨μέσι¨, έχουν ξεχυθεί και ανακαλύπτουν, απίθανους ανεκμετάλλευτους χώρους, σε βουνά, σε χαράδρες, σε ρέματα, ακόμη και σε εργοστασιακούς χώρους, συνάπτοντας και μια ενοικίαση 5αετούς ή 10ετούς διάρκειας, συρματόπλεγμα γύρω-γύρω, δίχτυ από πάνω, στρώσιμο στο τάκα-τάκα, τάχα μου με πλαστικό τελευταίας γενιάς, κυλικείο, αποδυτήρια, ταμπέλα ως τάδε Ακαδημία, με το όνομα μιας ¨παλιάς φίρμας¨ και…… ελάτε να σας μάθουμε, τα ….. μυστικά της μπάλας!
Αυτό το….. ¨ελάτε να σας … μάθουμε, όπως και το ποιοι θα σας μάθουν¨, είναι ένα τεράστιο θέμα, το οποίο στο επόμενο άρθρο, θα προσπαθήσω να αναπτύξω και να στεναχωρήσω κάποιους, προς το παρόν θα παραμείνω στο πλαστικό και φυσικό χόρτο, με τα καλά και τα κακά τους!
Ξεκινώντας θα ήθελα να απονείμω τα εύσημα, στον τύπο που ανακάλυψε αυτήν τη τεράστια ¨ΠΑΤΕΝΤΑ – ΠΑΓΙΔΑ¨ του πλαστικού και καταφέρνουν κάποιοι να γεμίζουν τα ταμεία τους, αλλά και οι φυσικοθεραπευτές τα ιατρεία τους!
Από το 1996 περίπου, άρχισαν ένα-ένα τα γήπεδα, να μετατρέπονται από ¨ξερά¨ σε πλαστικά. Από αισθητικής πλευράς και μόνο, η μεταμόρφωση είναι φανταστική και αυτομάτως δελεαστική για παιδιά και μεγάλους, λειτουργικά και πρακτικά όμως το αποτέλεσμα σε βάθος χρόνου, θα φέρει πολλά παιδιά, σε πολύ δύσκολη θέση!
Η δεκαετή εγγύηση του πλαστικού, εφησυχάζει τους υπευθύνους από τις σκοτούρες της συντήρησης, δίνοντας τους την ευκαιρία, να φορτώνουν με αρκετές προπονητικές μονάδες το γήπεδο και παράλληλα, να επιβαρύνονται τα παιδιά, με εξίσου αρκετές, αλλά δυστυχώς άχρηστες, για την υγεία τους προπονήσεις!
Η μετατροπή του ¨ξερού¨ σε πλαστικό, συνιστά μια προεργασία εκσκαφής, άμμου, χαλικιού κ.λ.π. με κλίση για τα νερά, σωστή ποσότητα ρίψης καουτσούκ με το ανάλογο κατά καιρούς ¨χτένισμα¨ του και φυσικά την σωστή επιτήρηση για τυχόν φθορές!
Αρκετοί ¨επαγγελματίες¨, προκειμένου να ελαττωθεί το κόστος κατασκευής, σκεπτόμενοι άρπα-κόλα, αφού βρουν το χώρο, είτε χώμα υπάρχει είτε τσιμέντο, στρώνουν τον τάπητα, τον ¨βαφτίζουν¨ και τελευταίας γενιάς και όλα έτοιμα!
Σε ολόκληρη την Αττική, επισκεπτόμενος σχεδόν όλα τα γήπεδα, έχω συναντήσει αρκετές πολύ κακές κατασκευές και μάλιστα, σε πολλά από αυτά, προπονούνται από 2 έως και 5 σωματεία, με σημαντικές φθορές και επιβαρύνσεις και στα γήπεδα, αλλά πολύ περισσότερο στους αθλητές και κυρίως στα παιδιά των Ακαδημιών. Τα μπαλώματα και οι λακκούβες, αποπροσανατολίζουν τα πατήματα των παιδιών και εκτός από την σωματική καταπόνηση, γίνονται επικίνδυνα για θλάσεις, διαστρέμματα κ.α. τραυματισμούς.
Αρκετά γήπεδα, έχουν ακόμη τάπητες 2ας και 3ης γενιάς, χωρίς καουτσούκ, με πολλά μπαλώματα, κάποια άλλα έπαθαν και καθίζηση από έντονη βροχόπτωση! λόγω κυρίως της αρχικής ψευτοδουλειάς, με αποτέλεσμα να γίνονται κατασκευαστικά ¨μερεμέτια¨, ως την επόμενη νεροποντή! Υπάρχουν βεβαίως και γήπεδα με άριστους τάπητες τελευταίας γενιάς, με προσεγμένη εξαρχής προεργασία και μετέπειτα συντήρηση, αλλά όσες προσπάθειες κι΄αν γίνουν, είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ το συνθετικό, να πλησιάσει σε συμπεριφορά το φυσικό χόρτο!
¨Οπαδοί¨ του πλαστικού, αναφέρουν συχνά ότι ¨μιμείται¨ το φυσικό κατά 80%!!! Καλά κούλουμα πέστε τους !!!
Θα σας αναφέρω μόνο ένα παράδειγμα. Στον αγώνα του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ με την ΡΟΥΜΠΙΝ-ΚΑΖΑΝ εκτός έδρας, η οποία διέθετε πλαστικό χόρτο, εκτός του ότι οι παίκτες κινούνταν σαν ¨ξύλινοι¨, το αποκορύφωμα ήταν στο πέναλτυ που απέκρουσε ο Κάρολ! Την απόκρουση σίγουρα τη θυμόμαστε όλοι, αμέσως μετά, πόσοι παρατήρησαν ότι ο Κάρολ, σωστά σηκώθηκε γρήγορα και ξανάπεσε για να μπλοκάρει τη μπάλα, ΝΟΜΙΖΟΝΤΑΣ όμως ότι θα τσουλήσει στο γκαζόν! Έλα, που εκεί που έπεσε, εκεί ΚΟΛΛΗΣΕ και ευτυχώς δημιουργήθηκε αναμπουμπούλα και η φάση έλαβε τέλος!
Δεν είναι τυχαίο , ότι το 97% των επαγγελματιών ποδοσφαιριστών, απορρίπτουν τον συνθετικό χλοοτάπητα, ούτε επίσης τυχαίο ότι καταγράφονται 70% περισσότεροι τραυματισμοί σε σχέση με το φυσικό, εκ των οποίων η πλειοψηφία είναι στα γόνατα και στους συνδέσμους. Κάποια στιγμή ΟΥΕΦΑ και ΦΙΦΑ, ενθάρρυναν την προοπτική για σταδιακή καθιέρωση του πλαστικού χόρτου, αλλά φρένο σε αυτές τις προσπάθειες, έβαλαν ιατρικές μελέτες, που απέδειξαν ότι οι συγκεκριμένοι αγωνιστικοί χώροι, αποφέρουν αναλογικά, περισσότερους τραυματισμούς σε σχέση με το φυσικό!
Δεν είναι και λίγες άλλωστε, οι μαρτυρίες γιατρών και φυσικοθεραπευτών, ομάδων της Α΄ Εθνικής, που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, για μυικούς τραυματισμούς και κακώσεις στα γόνατα. Το απότομο ¨φρενάρισμα¨ του αθλητή στο πλαστικό, έχει ως αποτέλεσμα, το ¨κόλλημα¨ της σόλας, το οποίο μεταφέρει απότομα τις επιβαρύνσεις σε ποδοκνήμη, γόνατα και σπονδυλική στήλη, με αποτέλεσμα τα προβλήματα να γίνονται εμφανή, από τη μικρή ηλικία των 19 μόλις ετών!
Σε αντίθεση με την ¨πλαστική παγίδα¨ έχουμε το ΦΥΣΙΚΟ ΧΟΡΤΟ, το οποίο εκτοξεύει στα ύψη, τη διάθεση και τη χαρά της διασκέδασης, όλων των παιδιών, συναισθήματα που επιζητούμε για τους ¨μικρούς¨ αλλά και μεγαλύτερους μας φίλους. Τυχαίνει να εργάζομαι ως προπονητής σε μια ομάδα που διαθέτει φυσικό χλοοτάπητα, δεν σας κρύβω τη χαρά που νιώθω, όταν φιλοξενούμε τζουνιεράκια για αγώνα, και τα βλέπω κατά την είσοδο τους στο γήπεδο, να σκύβουν και να χαϊδεύουν το χόρτο, για να δουν αν είναι όντως αληθινό! κι΄αρχίζουν αμέσως από τη χαρά τους, τις κολοτούμπες και τα παιχνίδια! Στον αγώνα δε, προσπαθούν όλα τους τα μαρκαρίσματα να συνδυάζονται, με τάκλιν και βουτιές στο γκαζόν!
Στις μεγαλύτερες ηλικίες, δίνουν και παίρνουν τα επιφωνήματα χαράς, από την ευκαιρία που έχουν τα παιδιά, να παίξουν σε φυσικό χόρτο! Οι 15 και άνω πλέον, αντιλαμβάνονται αμέσως τις τεράστιες αγωνιστικές διαφορές από το πλαστικό και ξεδιπλώνουν όλες τους τις φυσικές και τεχνικές αρετές, εμφανώς ικανοποιημένοι από τη συμμετοχή τους!
Εκτός των παραπάνω, το βασικότερο που λαμβάνουν τα παιδιά, είναι η σωστή και φυσιολογική σωματική καταπόνηση, που δέχονται από το φυσικό χορτάρι. Εκεί το παιδί δέχεται τις πιέσεις που πρέπει, τα ¨φρεναρίσματα¨, τις εκτοπίσεις , τα άλματα, τα τάκλιν χωρίς ¨καψίματα¨, αλλά και χωρίς να σημαίνει αυτό, ότι θα αποφύγουμε τους τραυματισμούς, ΠΑΝΤΑ όμως σε πολύ μικρότερο ποσοστό από το πλαστικό. Τώρα εύλογα θα μου πει κάποιος : ¨και που θα τα βρούμε τα γήπεδα με χόρτο ρε φίλε? ¨ Έχετε δίκιο! Δεν υπάρχουν! και δεν υπάρχουν, γιατί είμαστε ΑΝΙΚΑΝΑ ΛΑΜΟΓΙΑ, γιατί δεν είμαστε ικανοί ούτε να κατασκευάσουμε σωστά, αλλά ούτε και να συντηρήσουμε σωστά, οτιδήποτε όμορφο έχουμε στο μυαλό μας!
Ελάχιστοι είναι οι επαγγελματίες, που παραδίδουν ένα γήπεδο με φυσικό χόρτο όπως πρέπει και το επιβλέπουν επίσης όπως πρέπει, όπως και ελάχιστα είναι και τα σωματεία, που διασφαλίζουν την σωστή συντήρηση τους .
Δυστυχώς το 80% των Ελληνικών γηπέδων με φυσικό χόρτο, είναι σε άθλια κατάσταση και αυτό οφείλεται, 1ον στην αρχική μελέτη και 2ον στην μετέπειτα συντήρηση τους.
Και βέβαια, μέσα στα γενικότερα ΕΛΛΗΝΙΚΑ πολεοδομικά εγκλήματα και τις τεράστιες ελλείψεις υποδομής, δεν θα μπορούσαν να λείψουν τα γήπεδα!
Στην Ελλάδα έχουμε φτιάξει 100 σταθμούς του ΜΕΤΡΟ, αλλά για να φτάσεις σε αυτούς με την συγκοινωνία, πρέπει να κάνεις τάμα στον Άγιο Φανούριο! παίρνεις τ΄αμάξι για να πας τελικά και αναγκάζεσαι να διπλοπαρκάρεις στα στενά, γιατί κανένας κερατάς δεν προνόησε, να κάνει ΠΡΩΤΑ ένα χώρο πάρκινγκ!
Βρίσκω ένα χώρο, φτιάχνω ένα γήπεδο! ( λέμε τώρα!) πως θα έρθεις, δεν με νοιάζει! Που θα παρκάρεις? Χέστηκα! Να πας να βρεις! Βοηθητικό υπάρχει? Ώπα, πολλά θες! Υποδομή ΜΗΔΕΝ! Προβλήματα πολλά! Βλέπω κάθε βδομάδα στην τηλεόραση, στιγμιότυπα από ξένους αγώνες και χαζεύω με τα γήπεδα που βλέπω!
Όλα ένα ¨πράσινο χαλί¨, χωρίς λακκούβες, ¨βουναλάκια¨, ξεραμένες περιοχές στις εστίες, βούρκο και εξαφανισμένες γραμμές!
Κάποιοι θα μου πουν για καιρικές συνθήκες κ.λ.π.. από πού να αρχίσω? Από Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία που μυρίζουν και μεσόγειο? ή να πάω στους ψιλοκρυόκολους, Άγγλους, Γερμανούς, Βέλγους? Όλοι τους μας βάζουν κιάλια, όχι γυαλιά!
Όλα είναι θέμα ΥΠΟΔΟΜΗΣ! Οι άνθρωποι εκεί, πριν φτιάξουν οτιδήποτε, ΠΡΩΤΑ σκέφτονται, μελετούν, σχεδιάζουν και ύστερα ΧΤΙΖΟΥΝ και απολαμβάνουν! ΕΜΕΙΣ ΠΡΩΤΑ απολαμβάνουμε αυτό που ΘΑ! Χτίσουμε και όταν το τελειώσουμε, σκεφτόμαστε ΤΙ ΜΑΛΑΚΙΑ κάναμε! και μάλιστα τι στιγμή που οι άλλοι, ακόμη και σε Ερασιτεχνικό επίπεδο, προσπαθούν και έχουν βοηθητικές εγκαταστάσεις, φυσικά με χόρτο αλλά και πλαστικό ως υποβοηθητικό, ¨ξεκουράζοντας¨ το κυρίως γήπεδο, προσέχοντας το σαν τα μάτια τους!
Πρόσφατα είδα ένα ντοκιμαντέρ στην t.v, όπου στο γήπεδο του Αγιαξ, εκτελούσαν επί καθημερινής σχεδόν βάσεως, εργασίες συντήρησης του χόρτου. Έπαθα πλάκα! Ειδικοί μετρητές υγρασίας έδιναν τιμές και ανάλογα ¨ζέσταιναν¨, ή αν θέλετε συντηρούσαν το χόρτο στην επιθυμητή θερμοκρασία, με τεράστιες συρόμενες κατά πλάτος του γηπέδου λάμπες!
Για να μην αναφέρω το συρόμενο κυριολεκτικά χλοοτάπητα της ΣΑΛΚΕ και τις ειδικά κατασκευασμένες οροφές κάποιων γηπέδων, που ¨απαγορεύουν¨ στην βροχή να φτάσει στο χορτάρι!
Και όλα αυτά γιατί? Γιατί όλα και όλοι φωνάζουν, ότι το ποδόσφαιρο, ΠΡΕΠΕΙ να παίζεται σε φυσικό χόρτο και κάποιοι κάνουν τα πάντα, για να μην αλλάξει αυτό ΠΟΤΕ! Ενώ κάποιοι άλλοι, προσπαθούν με χίλιους δύο δόλιους τρόπους να προωθήσουν το πλαστικό, με ότι κακό αυτό συνεπάγεται!
Στην Ελλάδα τώρα, για να γυρίσουμε στα δικά μας, δυστυχώς, κερδίζει συνεχώς έδαφος, ο πλαστικός τάπητας, ευτυχώς ακόμη σε Ερασιτεχνικό επίπεδο, καθιστώντας αναγκαίο κακό την προπόνηση των παιδιών μας, σε αυτή την ¨ συνθετική παγίδα¨.
Το κακό γίνεται ακόμη χειρότερο βέβαια, από τη στιγμή, που ΛΕΦΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ και όλα τα ¨αφεντικά¨ των γηπέδων, προτιμούν το πλαστικό με τη ¨φτηνή¨ συντήρηση, από τη δαπανηρή φροντίδα του φυσικού, ακολουθώντας τη μιζέρια της εποχής, μια μιζέρια όμως, που αναγκάζει τα παιδιά μας, από πολύ μικρή ηλικία να μάθουν τις φυσικοθεραπείες και μακάρι μόνο αυτές, γιατί πιο πέρα ……..υπάρχει και το νυστέρι!
Του Τάκη Γιαννόπουλου
Γονείς και παιδιά, αναρωτιούνται από την πρώτη κιόλας μέρα, θα έχουμε καλή ομάδα? Θα είμαι βασικός τώρα που έφυγαν οι … τάδε? Θα έρθουν καινούργια παιδιά? θα είναι καλοί? Ψήλωσα? Πάχυνα? Και στο τέλος η ερωτοαπάντηση του μπαμπά και του παιδιού … θα παίξω φέτος? Αν δεν παίξω … έφυγα!
Τις απαντήσεις στα ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΑ ερωτήματα των παιδιών, καλούνται να τα δώσουν, ο προπονητής τους και ο υπεύθυνος των Ακαδημιών και όχι ο μπαμπάς και η μαμά!
Οι γονείς φυσικά, οφείλουν να προστατεύουν το παιδί τους, να το συμβουλεύουν και από την πολύ μικρή τους ηλικία, να αρχίσουν να τους παρέχουν τα σωστά εφόδια, για να αναπτύξουν με τέτοιο τρόπο, τη ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ προσωπικότητα, ώστε να μπορούν αργότερα , να ανταπεξέλθουν, στην οποιαδήποτε τυχόν απόρριψη, είτε αυτή είναι ποδοσφαιρική, ερωτική ή αργότερα επαγγελματική.
Στην προκειμένη περίπτωση, θα ασχοληθούμε λίγο με την ποδοσφαιρική απόρριψη, η οποία κατά την άποψή μου, επηρεάζει περισσότερο τους γονείς, παρά το παιδί.
Βέβαια, τον κάθε γονιό τον επηρεάζει διαφορετικά, διότι η ΜΑΝΑ, μόλις δει το παιδί της, με δάκρυα στα μάτια, θα γίνει … πύραυλος και θα πάρει ο διάολος, πρώτα το σύζυγο και μετά τον προπονητή!
Ειδικά εάν δεν έχει και μυρωδιά από μπάλα, φαντάζομαι το σύζυγο, με το … κεφάλι κάτω και η … κυρά-Μαρία να τον αρχίζει : ¨τι τόθελες το κολοποδόσφαιρο? Να΄τα τώρα!¨, ¨ θα πάθει τίποτα το παιδί και θα σε σκοτώσω κακομοίρη!¨ ή ¨κάτσε να πάω να πω 2 λογάκια σ΄ αυτόν τον … πως τον λένε … τον προπονητή και θα στον φτιάξω εγώ!¨ , ¨τέρμα η μπάλα … από αύριο … κιθάρα !!¨ και …. Ταύλα ο μπαμπάς!
Εάν βέβαια η μαμά έχει και άποψη, π.χ. να γνωρίζει τι έχει η μπάλα μέσα και όταν την πάρει στα χέρια της, δεν θα την περάσει για κουμπαρά ψάχνοντας να βρει την τρύπα, τότε ο … μπαμπάς , ξανά παραμερίζεται, ξαναπύραυλος η μαμά … και ποιος είδε το θεό και δεν φοβήθηκε!
Απευθυνόμενη λοιπόν στο σύζυγο : ¨ εσύ δεν μπορείς να μιλήσεις?¨ , ¨ παίζουν καλύτεροι από τον δικό μας?¨ τηλέφωνο λοιπόν στον υπεύθυνο κι΄ αρχίζει η μουρμούρα.
Η μουρμούρα βέβαια της μαμάς με άποψη, δεν διαφέρει και πολύ από αυτήν του μπαμπά με άποψη.
Από την πρώτη λοιπόν εβδομάδα, που αρχίζει ο προπονητής να επιλέγει μέσα από τις προπονήσεις και τα διπλά, ποια παιδιά θα απαρτίζουν την πρώτη και την δεύτερη ομάδα, συγχρόνως αρχίζουν οι γκρίνιες και τα παράπονα γονιών και παιδιών.
Όλοι θεωρούμε ότι ο κανακάρης μας, έχει κάποια καλά στοιχεία, που ίσως κάποιο άλλο παιδί δεν τα έχει, αλλά και να τα έχει, εμείς θα επιμένουμε ότι τα έχει δεν τα έχει, ο δικός μας πρέπει να παίξει!
Τα παιδιά είναι παιδιά και είναι φυσιολογικό και να χαίρονται και να στενοχωριούνται. Τα φορτώνουμε από τα 7 τους χρόνια, με ένα σωρό σκοτούρες, χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι σταλιά – σταλιά, τους αφαιρούμε την ανεμελιά του παιχνιδιού και την χαρά που αυτό τους δίνει!
Υπεύθυνοι είμαστε εμείς και κανείς άλλος! Οι απαιτήσεις της κοινωνίας είναι τεράστιες και οι περισσότεροι είμαστε απροετοίμαστοι για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε το ίδιο καλά, σε όλα τα προβλήματα που μας παρουσιάζονται.
Ένα από αυτά και ίσως το σημαντικότερο, είναι η προσπάθειά μας για το ¨χτίσιμο¨ ενός δυνατού χαρακτήρα και μιας προσωπικότητας με αρχές, που θα βοηθήσουν το παιδί, κυρίως στην επικίνδυνη ηλικία των 13 – 16 ετών, να μπορούν να ανταποκριθούν σωστά, ώριμα και με τη ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ άποψη, σε όποιες δυσκολίες τους παρουσιαστούν.
Η υποστήριξη η δική μας ως γονείς, νομίζω ότι πρέπει να είναι διακριτική και να λειτουργούμε ως ¨ πυροσβέστες¨ των καταστάσεων και όχι ως ¨ εμπρηστές¨ των προβλημάτων!
Δεν είναι δυνατόν από την πρώτη κιόλας μέρα προπόνησης, παιδιά και γονείς, να βγάζουν αποφάσεις και συμπεράσματα για την 11άδα ή για το ποια παιδιά θα είναι στην πρώτη ή στην δεύτερη ή στην τρίτη ομάδα. Και οι προπονητές γιατί υπάρχουν, μήπως για να παίξουν το ρόλο της γλάστρας ?
Δυστυχώς, κάθε μέρα στο σπίτι, ακούω τα ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΑΝΩΡΙΜΑ παιδιά, στην ηλικία των 14 ετών, από την πρώτη μέρα των προπονήσεων, να ¨φαντάζονται¨ την 11άδα του πρωταθλήματος και όταν τους επιμένω ότι κάνουν λάθος, με ρωτούν συνεχώς γιατί και γιατί!
Και το γιατί, φαίνεται καθημερινά μέσα στο γήπεδο! Εκεί είναι ο αγωνιστικός καθρέφτης του κάθε παιδιού.
Ευτυχώς ΟΛΑ τα παιδιά, σε ΟΛΕΣ τις Ακαδημίες, προσπαθούν να δείξουν τον καλύτερό τους εαυτό και γι΄ αυτό δουλεύουν ΟΛΑ, με υπομονή και επιμονή.
Σίγουρα κάποια θα δυσαρεστηθούν, γιατί δεν είναι πρώτη επιλογή, ωραία!! Και αυτό τι σημαίνει? Ότι χάθηκε η υποτροφία στο Χάρβαρντ ? ή ότι ο τάδε … τάχα μου, ¨καραγκιόζης¨ προπονητής, του στέρησε την μεταγραφή στη μπαρτσελόνα?
Εδώ τα ανώριμα παιδιά των 13 – 16 ετών, ΘΕΛΟΥΝ την ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ του μπαμπά, που θα τους πει : ¨ υπομονή , μην κάνεις έτσι, πρώτη μέρα ή πρώτη βδομάδα ή και πρώτος μήνας είναι, ακόμα σας μαθαίνει ο προπονητής, έχουν έρθει καινούργια παιδιά, πρέπει να τα δει, ο χρηστάκης ψήλωσε, ο κωστάκης πάχυνε, τα κόκαλα μεγαλώνουνε, η μέση μουδιάζει, τα γόνατα το ίδιο, θα αλλάξουν πολλά πράγματα και θα αλλάζουν συνεχώς σε πολύ σύντομο χρόνο και εσύ αγόρι μου, οφείλεις να δουλεύεις συνεχώς, για να είσαι έτοιμος και όταν σου ζητηθεί, να δείξεις την αξία σου!¨
Αυτά πρέπει να πει ο ΜΠΑΜΠΑΣ και όχι με το πρώτο δάκρυ του παιδιού, ¨ παίρνω το παιδί και φεύγω! ¨ ή ¨παίζουν τα άμπαλα¨ και ο δικός μου η … ¨παιχτούρα¨ είναι απ΄ έξω!
Όταν λοιπόν υπάρχει η σωστή ΥΠΟΔΟΜΗ στην οικογένεια, αυτά θεωρούνται πταίσματα και η ΥΠΟΜΟΝΗ στο τέλος, θα δικαιώσει τη μια ή και τις δυο πλευρές.
Ο σκοπός βέβαια, είναι να περνάει καλά το παιδί και αν το παιδί, συνεχίζει δικαίως ή αδίκως να είναι στενοχωρημένο, η λύση δεν είναι άλλη φυσικά, από την διακοπή της συνεργασίας.
Θέλω να πιστεύω, ότι ως προπονητής, δεν ήμουν ποτέ η αιτία, που ¨χάθηκε¨ κάποιο ταλέντο. Το να έρθει σε δύσκολη θέση και να είναι απογοητευμένο ένα παιδί, ΝΑΙ, βρέθηκα σε αυτή τη θέση και μέσα από έναν ¨ υγιεί¨ διάλογο, κατάφερα να αποσπάσω πολύ πιο θετικά πράγματα από ότι φανταζόμουν.
Βεβαίως υπάρχει και η ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ των περιπτώσεων κάποιων … γονέων, όπου … ΔΕΝ ΠΙΠΤΕΙ ΛΟΓΟΣ !
Εκεί ως προπονητής , σηκώνεις τα χέρια ψηλά, μεταφέρεις το θέμα στον υπεύθυνο της Ακαδημίας και … και ότι ήθελε προκύψει!
Επειδή λοιπόν τα παιδιά μας, εμείς τα κάνουμε παραπονιάρικα και για να προλαβαίνουμε όσο το δυνατόν γίνεται, τυχόν παραπάνω προβληματάκια, πρέπει η πρώτη συνάντηση των υπευθύνων με τους γονείς, να γίνεται το πρώτο 15 ενθήμερο της έναρξης των προπονήσεων, όπου θα πρέπει να τεθούν εξ αρχής επί τάπητος, όχι μόνο τα παραπάνω, αλλά και πολλά άλλα ¨ θεματάκια ¨, που κατά την προσωπική μου άποψη, είναι πολύ πιο σοβαρά από το να παίζει ή να μην παίζει το παιδί.
Όπως π.χ. το σχολείο, τα τατουάζ, ακόμα και τα σκουλαρίκια! Θεωρώ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ, παιδιά 13 και 14 χρονών, να πηγαίνουν για προπόνηση με 2 κιλά ζελέ στο κεφάλι και τα σκουλαρίκια να αστράφτουν! Πως με είπαν κάποιοι? Οπισθοδρομικό? Εάν σε 3 με 4 χρονάκια, κάποιο ¨ αγοράκι¨ κάνει μόδα τη … φούστα και ακολουθήσει αυτή τη μόδα το δικό σας ή το δικό μου αγοράκι, τότε αντί για τα γήπεδα θα συναντιόμαστε σε κάποια σχολή … μπαλέτου!
Πείτε με παλαιών αρχών ή όπως αλλιώς επιθυμείτε, αλλά είμαι κάθετα αντίθετος με αυτές τις νεόφερτες ¨αμερικανιές¨, οι οποίες το μόνο που κάνουν , είναι να αποπροσανατολίζουν τα παιδιά, από αυτό που πραγματικά θέλουν να κάνουν.
Όταν το παιδί έρχεται στο γήπεδο για προπόνηση, 2 ώρες που θα βρίσκεται εκεί, πρέπει να σκέφτεται και να πράττει, ΜΟΝΟ αυτά που του λέει ο προπονητής του και τίποτε άλλο!, όταν είναι σπίτι και διαβάζει και για όσο θα διαβάζει, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ, να σκέφτεται οτιδήποτε άλλο!, όταν θα βγει βόλτα ή θα πάει σε κάποιο πάρτι, ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να το χαίρεται και να το γλεντάει με την ψυχή του!
Όταν τα παιδιά μας, μας δείχνουν τέτοια σημάδια ωριμότητας, όλα θα είναι μέλι – γάλα, αλλά δυστυχώς, η δική μας συμπεριφορά είναι αυτή που δεν βοηθάει το παιδί να ωριμάσει!
Είναι λάθος να παίρνεις το μέρος του παιδιού, όταν στο τέλος της προπόνησης βγαίνει ¨ κατσουφιασμένο¨ επειδή το έβαλε με τη δεύτερη ομάδα, επίσης είναι λάθος, όταν μπροστά στο παιδί χαρακτηρίζεις τον προπονητή του ΑΣΧΕΤΟ και μα..κάκα! πως θα σεβαστεί αυτό το παιδί τον άνθρωπο που το γυμνάζει ? και δεν γυμνάζει ΜΟΝΟ το ΔΙΚΟ ΣΟΥ παιδί, γυμνάζει άλλα 25 ή 35 παιδιά που μπορεί να έχουν το ίδιο ή και μεγαλύτερο πρόβλημα, αλλά κάνουν αυτό που ΕΣΥ δεν μπορείς ή δεν θέλεις να κάνεις, ΥΠΟΜΟΝΗ!
Πήγες ρε … γονιέ σε αυτόν τον άνθρωπο, πριν τον χαρακτηρίσεις … ποικιλοτρόπως, να του εκφράσεις το πρόβλημά σου? Ναι! Θα μου πει κάποιος, πήγα! Αλλά ξανά τα ίδια! Πολύ ωραία , απαντώ εγώ. Τι κάθεσαι τότε και δεν φεύγεις? Να ησυχάσει ο ένας να ησυχάσει και ο άλλος!
Μήπως δεν διαχειρίζεσαι σωστά το παιδί σου? Έχεις σκεφτεί μήπως, ότι το παιδί σου, εκμεταλλεύεται πανέξυπνα την αδυναμία που του έχεις και σε … εκθέτει?
Στις Ακαδημίες των Π.Α.Ε, πόσοι από εσάς κ. κύριοι γονείς, τολμήσατε να εκφράσετε άποψη? Κανείς! Γιατί αμέσως θα σας πούνε … γεια σας ! μήπως εκεί νομίζετε ότι τα παιδιά δεν προβληματίζονται ή δεν στενοχωριούνται? Απλά, εκεί δεν υπάρχουν ¨μεσοβέζικες¨ λύσεις, αντέχεις, κάθεσαι, ΔΕΝ αντέχεις, φεύγεις!
Και έχουν φύγει ή έχουν διώξει αρκετά παιδιά από τις Π.Α.Ε, πολλά εκ των οποίων απ΄όσο γνωρίζω, στις Ακαδημίες που έχουν βρει στέγη, είναι ΑΡΚΕΤΑ ικανοποιημένα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, τα οποία οι γονείς τους, τα έχουν καταντήσει ¨γυρολόγους¨, πηγαίνοντας τα από σωματείο σε σωματείο, μέχρι να βρεθεί επιτέλους το σωματείο αυτό, που θα υπογράψει ¨συμβόλαιο¨ με το μπαμπά, ότι ο μικρός κάθε εβδομάδα θα είναι στην 11άδα! Ναι! Υπάρχουν και αυτοί!
Κάνε λοιπόν ΥΠΟΜΟΝΗ ΜΠΑΜΠΑ, βγάλε τις παρωπίδες από τα μάτια, προσπάθησε να κάνεις έναν ειλικρινή και υγιέστατο διάλογο με τον προπονητή, αφού πρώτα έχεις κάνει την αυτοκριτική σου και την προσπάθεια να καταλάβεις, τις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ που έχει το παιδί σου, τις οποίες μέσα από την προπόνηση, με ΔΟΥΛΕΙΑ και ΥΠΟΜΟΝΗ, σίγουρα θα αναπτύξει!
Του Τάκη Γιαννόπουλου
********************************************************************
 |
|||||||
Δυστυχώς οι διάφοροι επιτήδειοι του χώρου, γνωρίζοντας άριστα τη δίψα του παιδιού για ποδόσφαιρο και την κάψα του γονιού να καμαρώσει το νέο ¨μέσι¨, έχουν ξεχυθεί και ανακαλύπτουν, απίθανους ανεκμετάλλευτους χώρους, σε βουνά, σε χαράδρες, σε ρέματα, ακόμη και σε εργοστασιακούς χώρους, συνάπτοντας και μια ενοικίαση 5αετούς ή 10ετούς διάρκειας, συρματόπλεγμα γύρω-γύρω, δίχτυ από πάνω, στρώσιμο στο τάκα-τάκα, τάχα μου με πλαστικό τελευταίας γενιάς, κυλικείο, αποδυτήρια, ταμπέλα ως τάδε Ακαδημία, με το όνομα μιας ¨παλιάς φίρμας¨ και…… ελάτε να σας μάθουμε, τα ….. μυστικά της μπάλας!
Αυτό το….. ¨ελάτε να σας … μάθουμε, όπως και το ποιοι θα σας μάθουν¨, είναι ένα τεράστιο θέμα, το οποίο στο επόμενο άρθρο, θα προσπαθήσω να αναπτύξω και να στεναχωρήσω κάποιους, προς το παρόν θα παραμείνω στο πλαστικό και φυσικό χόρτο, με τα καλά και τα κακά τους!
Ξεκινώντας θα ήθελα να απονείμω τα εύσημα, στον τύπο που ανακάλυψε αυτήν τη τεράστια ¨ΠΑΤΕΝΤΑ – ΠΑΓΙΔΑ¨ του πλαστικού και καταφέρνουν κάποιοι να γεμίζουν τα ταμεία τους, αλλά και οι φυσικοθεραπευτές τα ιατρεία τους!
Από το 1996 περίπου, άρχισαν ένα-ένα τα γήπεδα, να μετατρέπονται από ¨ξερά¨ σε πλαστικά. Από αισθητικής πλευράς και μόνο, η μεταμόρφωση είναι φανταστική και αυτομάτως δελεαστική για παιδιά και μεγάλους, λειτουργικά και πρακτικά όμως το αποτέλεσμα σε βάθος χρόνου, θα φέρει πολλά παιδιά, σε πολύ δύσκολη θέση!
Η δεκαετή εγγύηση του πλαστικού, εφησυχάζει τους υπευθύνους από τις σκοτούρες της συντήρησης, δίνοντας τους την ευκαιρία, να φορτώνουν με αρκετές προπονητικές μονάδες το γήπεδο και παράλληλα, να επιβαρύνονται τα παιδιά, με εξίσου αρκετές, αλλά δυστυχώς άχρηστες, για την υγεία τους προπονήσεις!
Η μετατροπή του ¨ξερού¨ σε πλαστικό, συνιστά μια προεργασία εκσκαφής, άμμου, χαλικιού κ.λ.π. με κλίση για τα νερά, σωστή ποσότητα ρίψης καουτσούκ με το ανάλογο κατά καιρούς ¨χτένισμα¨ του και φυσικά την σωστή επιτήρηση για τυχόν φθορές!
Αρκετοί ¨επαγγελματίες¨, προκειμένου να ελαττωθεί το κόστος κατασκευής, σκεπτόμενοι άρπα-κόλα, αφού βρουν το χώρο, είτε χώμα υπάρχει είτε τσιμέντο, στρώνουν τον τάπητα, τον ¨βαφτίζουν¨ και τελευταίας γενιάς και όλα έτοιμα!
Σε ολόκληρη την Αττική, επισκεπτόμενος σχεδόν όλα τα γήπεδα, έχω συναντήσει αρκετές πολύ κακές κατασκευές και μάλιστα, σε πολλά από αυτά, προπονούνται από 2 έως και 5 σωματεία, με σημαντικές φθορές και επιβαρύνσεις και στα γήπεδα, αλλά πολύ περισσότερο στους αθλητές και κυρίως στα παιδιά των Ακαδημιών. Τα μπαλώματα και οι λακκούβες, αποπροσανατολίζουν τα πατήματα των παιδιών και εκτός από την σωματική καταπόνηση, γίνονται επικίνδυνα για θλάσεις, διαστρέμματα κ.α. τραυματισμούς.
Αρκετά γήπεδα, έχουν ακόμη τάπητες 2ας και 3ης γενιάς, χωρίς καουτσούκ, με πολλά μπαλώματα, κάποια άλλα έπαθαν και καθίζηση από έντονη βροχόπτωση! λόγω κυρίως της αρχικής ψευτοδουλειάς, με αποτέλεσμα να γίνονται κατασκευαστικά ¨μερεμέτια¨, ως την επόμενη νεροποντή! Υπάρχουν βεβαίως και γήπεδα με άριστους τάπητες τελευταίας γενιάς, με προσεγμένη εξαρχής προεργασία και μετέπειτα συντήρηση, αλλά όσες προσπάθειες κι΄αν γίνουν, είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ το συνθετικό, να πλησιάσει σε συμπεριφορά το φυσικό χόρτο!
¨Οπαδοί¨ του πλαστικού, αναφέρουν συχνά ότι ¨μιμείται¨ το φυσικό κατά 80%!!! Καλά κούλουμα πέστε τους !!!
Θα σας αναφέρω μόνο ένα παράδειγμα. Στον αγώνα του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ με την ΡΟΥΜΠΙΝ-ΚΑΖΑΝ εκτός έδρας, η οποία διέθετε πλαστικό χόρτο, εκτός του ότι οι παίκτες κινούνταν σαν ¨ξύλινοι¨, το αποκορύφωμα ήταν στο πέναλτυ που απέκρουσε ο Κάρολ! Την απόκρουση σίγουρα τη θυμόμαστε όλοι, αμέσως μετά, πόσοι παρατήρησαν ότι ο Κάρολ, σωστά σηκώθηκε γρήγορα και ξανάπεσε για να μπλοκάρει τη μπάλα, ΝΟΜΙΖΟΝΤΑΣ όμως ότι θα τσουλήσει στο γκαζόν! Έλα, που εκεί που έπεσε, εκεί ΚΟΛΛΗΣΕ και ευτυχώς δημιουργήθηκε αναμπουμπούλα και η φάση έλαβε τέλος!
Δεν είναι τυχαίο , ότι το 97% των επαγγελματιών ποδοσφαιριστών, απορρίπτουν τον συνθετικό χλοοτάπητα, ούτε επίσης τυχαίο ότι καταγράφονται 70% περισσότεροι τραυματισμοί σε σχέση με το φυσικό, εκ των οποίων η πλειοψηφία είναι στα γόνατα και στους συνδέσμους. Κάποια στιγμή ΟΥΕΦΑ και ΦΙΦΑ, ενθάρρυναν την προοπτική για σταδιακή καθιέρωση του πλαστικού χόρτου, αλλά φρένο σε αυτές τις προσπάθειες, έβαλαν ιατρικές μελέτες, που απέδειξαν ότι οι συγκεκριμένοι αγωνιστικοί χώροι, αποφέρουν αναλογικά, περισσότερους τραυματισμούς σε σχέση με το φυσικό!
Δεν είναι και λίγες άλλωστε, οι μαρτυρίες γιατρών και φυσικοθεραπευτών, ομάδων της Α΄ Εθνικής, που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, για μυικούς τραυματισμούς και κακώσεις στα γόνατα. Το απότομο ¨φρενάρισμα¨ του αθλητή στο πλαστικό, έχει ως αποτέλεσμα, το ¨κόλλημα¨ της σόλας, το οποίο μεταφέρει απότομα τις επιβαρύνσεις σε ποδοκνήμη, γόνατα και σπονδυλική στήλη, με αποτέλεσμα τα προβλήματα να γίνονται εμφανή, από τη μικρή ηλικία των 19 μόλις ετών!
Σε αντίθεση με την ¨πλαστική παγίδα¨ έχουμε το ΦΥΣΙΚΟ ΧΟΡΤΟ, το οποίο εκτοξεύει στα ύψη, τη διάθεση και τη χαρά της διασκέδασης, όλων των παιδιών, συναισθήματα που επιζητούμε για τους ¨μικρούς¨ αλλά και μεγαλύτερους μας φίλους. Τυχαίνει να εργάζομαι ως προπονητής σε μια ομάδα που διαθέτει φυσικό χλοοτάπητα, δεν σας κρύβω τη χαρά που νιώθω, όταν φιλοξενούμε τζουνιεράκια για αγώνα, και τα βλέπω κατά την είσοδο τους στο γήπεδο, να σκύβουν και να χαϊδεύουν το χόρτο, για να δουν αν είναι όντως αληθινό! κι΄αρχίζουν αμέσως από τη χαρά τους, τις κολοτούμπες και τα παιχνίδια! Στον αγώνα δε, προσπαθούν όλα τους τα μαρκαρίσματα να συνδυάζονται, με τάκλιν και βουτιές στο γκαζόν!
Στις μεγαλύτερες ηλικίες, δίνουν και παίρνουν τα επιφωνήματα χαράς, από την ευκαιρία που έχουν τα παιδιά, να παίξουν σε φυσικό χόρτο! Οι 15 και άνω πλέον, αντιλαμβάνονται αμέσως τις τεράστιες αγωνιστικές διαφορές από το πλαστικό και ξεδιπλώνουν όλες τους τις φυσικές και τεχνικές αρετές, εμφανώς ικανοποιημένοι από τη συμμετοχή τους!
Εκτός των παραπάνω, το βασικότερο που λαμβάνουν τα παιδιά, είναι η σωστή και φυσιολογική σωματική καταπόνηση, που δέχονται από το φυσικό χορτάρι. Εκεί το παιδί δέχεται τις πιέσεις που πρέπει, τα ¨φρεναρίσματα¨, τις εκτοπίσεις , τα άλματα, τα τάκλιν χωρίς ¨καψίματα¨, αλλά και χωρίς να σημαίνει αυτό, ότι θα αποφύγουμε τους τραυματισμούς, ΠΑΝΤΑ όμως σε πολύ μικρότερο ποσοστό από το πλαστικό. Τώρα εύλογα θα μου πει κάποιος : ¨και που θα τα βρούμε τα γήπεδα με χόρτο ρε φίλε? ¨ Έχετε δίκιο! Δεν υπάρχουν! και δεν υπάρχουν, γιατί είμαστε ΑΝΙΚΑΝΑ ΛΑΜΟΓΙΑ, γιατί δεν είμαστε ικανοί ούτε να κατασκευάσουμε σωστά, αλλά ούτε και να συντηρήσουμε σωστά, οτιδήποτε όμορφο έχουμε στο μυαλό μας!
Ελάχιστοι είναι οι επαγγελματίες, που παραδίδουν ένα γήπεδο με φυσικό χόρτο όπως πρέπει και το επιβλέπουν επίσης όπως πρέπει, όπως και ελάχιστα είναι και τα σωματεία, που διασφαλίζουν την σωστή συντήρηση τους .
Δυστυχώς το 80% των Ελληνικών γηπέδων με φυσικό χόρτο, είναι σε άθλια κατάσταση και αυτό οφείλεται, 1ον στην αρχική μελέτη και 2ον στην μετέπειτα συντήρηση τους.
Και βέβαια, μέσα στα γενικότερα ΕΛΛΗΝΙΚΑ πολεοδομικά εγκλήματα και τις τεράστιες ελλείψεις υποδομής, δεν θα μπορούσαν να λείψουν τα γήπεδα!
Στην Ελλάδα έχουμε φτιάξει 100 σταθμούς του ΜΕΤΡΟ, αλλά για να φτάσεις σε αυτούς με την συγκοινωνία, πρέπει να κάνεις τάμα στον Άγιο Φανούριο! παίρνεις τ΄αμάξι για να πας τελικά και αναγκάζεσαι να διπλοπαρκάρεις στα στενά, γιατί κανένας κερατάς δεν προνόησε, να κάνει ΠΡΩΤΑ ένα χώρο πάρκινγκ!
Βρίσκω ένα χώρο, φτιάχνω ένα γήπεδο! ( λέμε τώρα!) πως θα έρθεις, δεν με νοιάζει! Που θα παρκάρεις? Χέστηκα! Να πας να βρεις! Βοηθητικό υπάρχει? Ώπα, πολλά θες! Υποδομή ΜΗΔΕΝ! Προβλήματα πολλά! Βλέπω κάθε βδομάδα στην τηλεόραση, στιγμιότυπα από ξένους αγώνες και χαζεύω με τα γήπεδα που βλέπω!
Όλα ένα ¨πράσινο χαλί¨, χωρίς λακκούβες, ¨βουναλάκια¨, ξεραμένες περιοχές στις εστίες, βούρκο και εξαφανισμένες γραμμές!
Κάποιοι θα μου πουν για καιρικές συνθήκες κ.λ.π.. από πού να αρχίσω? Από Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία που μυρίζουν και μεσόγειο? ή να πάω στους ψιλοκρυόκολους, Άγγλους, Γερμανούς, Βέλγους? Όλοι τους μας βάζουν κιάλια, όχι γυαλιά!
Όλα είναι θέμα ΥΠΟΔΟΜΗΣ! Οι άνθρωποι εκεί, πριν φτιάξουν οτιδήποτε, ΠΡΩΤΑ σκέφτονται, μελετούν, σχεδιάζουν και ύστερα ΧΤΙΖΟΥΝ και απολαμβάνουν! ΕΜΕΙΣ ΠΡΩΤΑ απολαμβάνουμε αυτό που ΘΑ! Χτίσουμε και όταν το τελειώσουμε, σκεφτόμαστε ΤΙ ΜΑΛΑΚΙΑ κάναμε! και μάλιστα τι στιγμή που οι άλλοι, ακόμη και σε Ερασιτεχνικό επίπεδο, προσπαθούν και έχουν βοηθητικές εγκαταστάσεις, φυσικά με χόρτο αλλά και πλαστικό ως υποβοηθητικό, ¨ξεκουράζοντας¨ το κυρίως γήπεδο, προσέχοντας το σαν τα μάτια τους!
Πρόσφατα είδα ένα ντοκιμαντέρ στην t.v, όπου στο γήπεδο του Αγιαξ, εκτελούσαν επί καθημερινής σχεδόν βάσεως, εργασίες συντήρησης του χόρτου. Έπαθα πλάκα! Ειδικοί μετρητές υγρασίας έδιναν τιμές και ανάλογα ¨ζέσταιναν¨, ή αν θέλετε συντηρούσαν το χόρτο στην επιθυμητή θερμοκρασία, με τεράστιες συρόμενες κατά πλάτος του γηπέδου λάμπες!
Για να μην αναφέρω το συρόμενο κυριολεκτικά χλοοτάπητα της ΣΑΛΚΕ και τις ειδικά κατασκευασμένες οροφές κάποιων γηπέδων, που ¨απαγορεύουν¨ στην βροχή να φτάσει στο χορτάρι!
Και όλα αυτά γιατί? Γιατί όλα και όλοι φωνάζουν, ότι το ποδόσφαιρο, ΠΡΕΠΕΙ να παίζεται σε φυσικό χόρτο και κάποιοι κάνουν τα πάντα, για να μην αλλάξει αυτό ΠΟΤΕ! Ενώ κάποιοι άλλοι, προσπαθούν με χίλιους δύο δόλιους τρόπους να προωθήσουν το πλαστικό, με ότι κακό αυτό συνεπάγεται!
Στην Ελλάδα τώρα, για να γυρίσουμε στα δικά μας, δυστυχώς, κερδίζει συνεχώς έδαφος, ο πλαστικός τάπητας, ευτυχώς ακόμη σε Ερασιτεχνικό επίπεδο, καθιστώντας αναγκαίο κακό την προπόνηση των παιδιών μας, σε αυτή την ¨ συνθετική παγίδα¨.
Το κακό γίνεται ακόμη χειρότερο βέβαια, από τη στιγμή, που ΛΕΦΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ και όλα τα ¨αφεντικά¨ των γηπέδων, προτιμούν το πλαστικό με τη ¨φτηνή¨ συντήρηση, από τη δαπανηρή φροντίδα του φυσικού, ακολουθώντας τη μιζέρια της εποχής, μια μιζέρια όμως, που αναγκάζει τα παιδιά μας, από πολύ μικρή ηλικία να μάθουν τις φυσικοθεραπείες και μακάρι μόνο αυτές, γιατί πιο πέρα ……..υπάρχει και το νυστέρι!
Του Τάκη Γιαννόπουλου
*********************************************************************
 |
|||||||
Γονείς και παιδιά, αναρωτιούνται από την πρώτη κιόλας μέρα, θα έχουμε καλή ομάδα? Θα είμαι βασικός τώρα που έφυγαν οι … τάδε? Θα έρθουν καινούργια παιδιά? θα είναι καλοί? Ψήλωσα? Πάχυνα? Και στο τέλος η ερωτοαπάντηση του μπαμπά και του παιδιού … θα παίξω φέτος? Αν δεν παίξω … έφυγα!
Τις απαντήσεις στα ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΑ ερωτήματα των παιδιών, καλούνται να τα δώσουν, ο προπονητής τους και ο υπεύθυνος των Ακαδημιών και όχι ο μπαμπάς και η μαμά!
Οι γονείς φυσικά, οφείλουν να προστατεύουν το παιδί τους, να το συμβουλεύουν και από την πολύ μικρή τους ηλικία, να αρχίσουν να τους παρέχουν τα σωστά εφόδια, για να αναπτύξουν με τέτοιο τρόπο, τη ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ προσωπικότητα, ώστε να μπορούν αργότερα , να ανταπεξέλθουν, στην οποιαδήποτε τυχόν απόρριψη, είτε αυτή είναι ποδοσφαιρική, ερωτική ή αργότερα επαγγελματική.
Στην προκειμένη περίπτωση, θα ασχοληθούμε λίγο με την ποδοσφαιρική απόρριψη, η οποία κατά την άποψή μου, επηρεάζει περισσότερο τους γονείς, παρά το παιδί.
Βέβαια, τον κάθε γονιό τον επηρεάζει διαφορετικά, διότι η ΜΑΝΑ, μόλις δει το παιδί της, με δάκρυα στα μάτια, θα γίνει … πύραυλος και θα πάρει ο διάολος, πρώτα το σύζυγο και μετά τον προπονητή!
Ειδικά εάν δεν έχει και μυρωδιά από μπάλα, φαντάζομαι το σύζυγο, με το … κεφάλι κάτω και η … κυρά-Μαρία να τον αρχίζει : ¨τι τόθελες το κολοποδόσφαιρο? Να΄τα τώρα!¨, ¨ θα πάθει τίποτα το παιδί και θα σε σκοτώσω κακομοίρη!¨ ή ¨κάτσε να πάω να πω 2 λογάκια σ΄ αυτόν τον … πως τον λένε … τον προπονητή και θα στον φτιάξω εγώ!¨ , ¨τέρμα η μπάλα … από αύριο … κιθάρα !!¨ και …. Ταύλα ο μπαμπάς!
Εάν βέβαια η μαμά έχει και άποψη, π.χ. να γνωρίζει τι έχει η μπάλα μέσα και όταν την πάρει στα χέρια της, δεν θα την περάσει για κουμπαρά ψάχνοντας να βρει την τρύπα, τότε ο … μπαμπάς , ξανά παραμερίζεται, ξαναπύραυλος η μαμά … και ποιος είδε το θεό και δεν φοβήθηκε!
Απευθυνόμενη λοιπόν στο σύζυγο : ¨ εσύ δεν μπορείς να μιλήσεις?¨ , ¨ παίζουν καλύτεροι από τον δικό μας?¨ τηλέφωνο λοιπόν στον υπεύθυνο κι΄ αρχίζει η μουρμούρα.
Η μουρμούρα βέβαια της μαμάς με άποψη, δεν διαφέρει και πολύ από αυτήν του μπαμπά με άποψη.
Από την πρώτη λοιπόν εβδομάδα, που αρχίζει ο προπονητής να επιλέγει μέσα από τις προπονήσεις και τα διπλά, ποια παιδιά θα απαρτίζουν την πρώτη και την δεύτερη ομάδα, συγχρόνως αρχίζουν οι γκρίνιες και τα παράπονα γονιών και παιδιών.
Όλοι θεωρούμε ότι ο κανακάρης μας, έχει κάποια καλά στοιχεία, που ίσως κάποιο άλλο παιδί δεν τα έχει, αλλά και να τα έχει, εμείς θα επιμένουμε ότι τα έχει δεν τα έχει, ο δικός μας πρέπει να παίξει!
Τα παιδιά είναι παιδιά και είναι φυσιολογικό και να χαίρονται και να στενοχωριούνται. Τα φορτώνουμε από τα 7 τους χρόνια, με ένα σωρό σκοτούρες, χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι σταλιά – σταλιά, τους αφαιρούμε την ανεμελιά του παιχνιδιού και την χαρά που αυτό τους δίνει!
Υπεύθυνοι είμαστε εμείς και κανείς άλλος! Οι απαιτήσεις της κοινωνίας είναι τεράστιες και οι περισσότεροι είμαστε απροετοίμαστοι για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε το ίδιο καλά, σε όλα τα προβλήματα που μας παρουσιάζονται.
Ένα από αυτά και ίσως το σημαντικότερο, είναι η προσπάθειά μας για το ¨χτίσιμο¨ ενός δυνατού χαρακτήρα και μιας προσωπικότητας με αρχές, που θα βοηθήσουν το παιδί, κυρίως στην επικίνδυνη ηλικία των 13 – 16 ετών, να μπορούν να ανταποκριθούν σωστά, ώριμα και με τη ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ άποψη, σε όποιες δυσκολίες τους παρουσιαστούν.
Η υποστήριξη η δική μας ως γονείς, νομίζω ότι πρέπει να είναι διακριτική και να λειτουργούμε ως ¨ πυροσβέστες¨ των καταστάσεων και όχι ως ¨ εμπρηστές¨ των προβλημάτων!
Δεν είναι δυνατόν από την πρώτη κιόλας μέρα προπόνησης, παιδιά και γονείς, να βγάζουν αποφάσεις και συμπεράσματα για την 11άδα ή για το ποια παιδιά θα είναι στην πρώτη ή στην δεύτερη ή στην τρίτη ομάδα. Και οι προπονητές γιατί υπάρχουν, μήπως για να παίξουν το ρόλο της γλάστρας ?
Δυστυχώς, κάθε μέρα στο σπίτι, ακούω τα ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΑΝΩΡΙΜΑ παιδιά, στην ηλικία των 14 ετών, από την πρώτη μέρα των προπονήσεων, να ¨φαντάζονται¨ την 11άδα του πρωταθλήματος και όταν τους επιμένω ότι κάνουν λάθος, με ρωτούν συνεχώς γιατί και γιατί!
Και το γιατί, φαίνεται καθημερινά μέσα στο γήπεδο! Εκεί είναι ο αγωνιστικός καθρέφτης του κάθε παιδιού.
Ευτυχώς ΟΛΑ τα παιδιά, σε ΟΛΕΣ τις Ακαδημίες, προσπαθούν να δείξουν τον καλύτερό τους εαυτό και γι΄ αυτό δουλεύουν ΟΛΑ, με υπομονή και επιμονή.
Σίγουρα κάποια θα δυσαρεστηθούν, γιατί δεν είναι πρώτη επιλογή, ωραία!! Και αυτό τι σημαίνει? Ότι χάθηκε η υποτροφία στο Χάρβαρντ ? ή ότι ο τάδε … τάχα μου, ¨καραγκιόζης¨ προπονητής, του στέρησε την μεταγραφή στη μπαρτσελόνα?
Εδώ τα ανώριμα παιδιά των 13 – 16 ετών, ΘΕΛΟΥΝ την ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ του μπαμπά, που θα τους πει : ¨ υπομονή , μην κάνεις έτσι, πρώτη μέρα ή πρώτη βδομάδα ή και πρώτος μήνας είναι, ακόμα σας μαθαίνει ο προπονητής, έχουν έρθει καινούργια παιδιά, πρέπει να τα δει, ο χρηστάκης ψήλωσε, ο κωστάκης πάχυνε, τα κόκαλα μεγαλώνουνε, η μέση μουδιάζει, τα γόνατα το ίδιο, θα αλλάξουν πολλά πράγματα και θα αλλάζουν συνεχώς σε πολύ σύντομο χρόνο και εσύ αγόρι μου, οφείλεις να δουλεύεις συνεχώς, για να είσαι έτοιμος και όταν σου ζητηθεί, να δείξεις την αξία σου!¨
Αυτά πρέπει να πει ο ΜΠΑΜΠΑΣ και όχι με το πρώτο δάκρυ του παιδιού, ¨ παίρνω το παιδί και φεύγω! ¨ ή ¨παίζουν τα άμπαλα¨ και ο δικός μου η … ¨παιχτούρα¨ είναι απ΄ έξω!
Όταν λοιπόν υπάρχει η σωστή ΥΠΟΔΟΜΗ στην οικογένεια, αυτά θεωρούνται πταίσματα και η ΥΠΟΜΟΝΗ στο τέλος, θα δικαιώσει τη μια ή και τις δυο πλευρές.
Ο σκοπός βέβαια, είναι να περνάει καλά το παιδί και αν το παιδί, συνεχίζει δικαίως ή αδίκως να είναι στενοχωρημένο, η λύση δεν είναι άλλη φυσικά, από την διακοπή της συνεργασίας.
Θέλω να πιστεύω, ότι ως προπονητής, δεν ήμουν ποτέ η αιτία, που ¨χάθηκε¨ κάποιο ταλέντο. Το να έρθει σε δύσκολη θέση και να είναι απογοητευμένο ένα παιδί, ΝΑΙ, βρέθηκα σε αυτή τη θέση και μέσα από έναν ¨ υγιεί¨ διάλογο, κατάφερα να αποσπάσω πολύ πιο θετικά πράγματα από ότι φανταζόμουν.
Βεβαίως υπάρχει και η ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ των περιπτώσεων κάποιων … γονέων, όπου … ΔΕΝ ΠΙΠΤΕΙ ΛΟΓΟΣ !
Εκεί ως προπονητής , σηκώνεις τα χέρια ψηλά, μεταφέρεις το θέμα στον υπεύθυνο της Ακαδημίας και … και ότι ήθελε προκύψει!
Επειδή λοιπόν τα παιδιά μας, εμείς τα κάνουμε παραπονιάρικα και για να προλαβαίνουμε όσο το δυνατόν γίνεται, τυχόν παραπάνω προβληματάκια, πρέπει η πρώτη συνάντηση των υπευθύνων με τους γονείς, να γίνεται το πρώτο 15 ενθήμερο της έναρξης των προπονήσεων, όπου θα πρέπει να τεθούν εξ αρχής επί τάπητος, όχι μόνο τα παραπάνω, αλλά και πολλά άλλα ¨ θεματάκια ¨, που κατά την προσωπική μου άποψη, είναι πολύ πιο σοβαρά από το να παίζει ή να μην παίζει το παιδί.
Όπως π.χ. το σχολείο, τα τατουάζ, ακόμα και τα σκουλαρίκια! Θεωρώ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ, παιδιά 13 και 14 χρονών, να πηγαίνουν για προπόνηση με 2 κιλά ζελέ στο κεφάλι και τα σκουλαρίκια να αστράφτουν! Πως με είπαν κάποιοι? Οπισθοδρομικό? Εάν σε 3 με 4 χρονάκια, κάποιο ¨ αγοράκι¨ κάνει μόδα τη … φούστα και ακολουθήσει αυτή τη μόδα το δικό σας ή το δικό μου αγοράκι, τότε αντί για τα γήπεδα θα συναντιόμαστε σε κάποια σχολή … μπαλέτου!
Πείτε με παλαιών αρχών ή όπως αλλιώς επιθυμείτε, αλλά είμαι κάθετα αντίθετος με αυτές τις νεόφερτες ¨αμερικανιές¨, οι οποίες το μόνο που κάνουν , είναι να αποπροσανατολίζουν τα παιδιά, από αυτό που πραγματικά θέλουν να κάνουν.
Όταν το παιδί έρχεται στο γήπεδο για προπόνηση, 2 ώρες που θα βρίσκεται εκεί, πρέπει να σκέφτεται και να πράττει, ΜΟΝΟ αυτά που του λέει ο προπονητής του και τίποτε άλλο!, όταν είναι σπίτι και διαβάζει και για όσο θα διαβάζει, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ, να σκέφτεται οτιδήποτε άλλο!, όταν θα βγει βόλτα ή θα πάει σε κάποιο πάρτι, ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να το χαίρεται και να το γλεντάει με την ψυχή του!
Όταν τα παιδιά μας, μας δείχνουν τέτοια σημάδια ωριμότητας, όλα θα είναι μέλι – γάλα, αλλά δυστυχώς, η δική μας συμπεριφορά είναι αυτή που δεν βοηθάει το παιδί να ωριμάσει!
Είναι λάθος να παίρνεις το μέρος του παιδιού, όταν στο τέλος της προπόνησης βγαίνει ¨ κατσουφιασμένο¨ επειδή το έβαλε με τη δεύτερη ομάδα, επίσης είναι λάθος, όταν μπροστά στο παιδί χαρακτηρίζεις τον προπονητή του ΑΣΧΕΤΟ και μα..κάκα! πως θα σεβαστεί αυτό το παιδί τον άνθρωπο που το γυμνάζει ? και δεν γυμνάζει ΜΟΝΟ το ΔΙΚΟ ΣΟΥ παιδί, γυμνάζει άλλα 25 ή 35 παιδιά που μπορεί να έχουν το ίδιο ή και μεγαλύτερο πρόβλημα, αλλά κάνουν αυτό που ΕΣΥ δεν μπορείς ή δεν θέλεις να κάνεις, ΥΠΟΜΟΝΗ!
Πήγες ρε … γονιέ σε αυτόν τον άνθρωπο, πριν τον χαρακτηρίσεις … ποικιλοτρόπως, να του εκφράσεις το πρόβλημά σου? Ναι! Θα μου πει κάποιος, πήγα! Αλλά ξανά τα ίδια! Πολύ ωραία , απαντώ εγώ. Τι κάθεσαι τότε και δεν φεύγεις? Να ησυχάσει ο ένας να ησυχάσει και ο άλλος!
Μήπως δεν διαχειρίζεσαι σωστά το παιδί σου? Έχεις σκεφτεί μήπως, ότι το παιδί σου, εκμεταλλεύεται πανέξυπνα την αδυναμία που του έχεις και σε … εκθέτει?
Στις Ακαδημίες των Π.Α.Ε, πόσοι από εσάς κ. κύριοι γονείς, τολμήσατε να εκφράσετε άποψη? Κανείς! Γιατί αμέσως θα σας πούνε … γεια σας ! μήπως εκεί νομίζετε ότι τα παιδιά δεν προβληματίζονται ή δεν στενοχωριούνται? Απλά, εκεί δεν υπάρχουν ¨μεσοβέζικες¨ λύσεις, αντέχεις, κάθεσαι, ΔΕΝ αντέχεις, φεύγεις!
Και έχουν φύγει ή έχουν διώξει αρκετά παιδιά από τις Π.Α.Ε, πολλά εκ των οποίων απ΄όσο γνωρίζω, στις Ακαδημίες που έχουν βρει στέγη, είναι ΑΡΚΕΤΑ ικανοποιημένα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, τα οποία οι γονείς τους, τα έχουν καταντήσει ¨γυρολόγους¨, πηγαίνοντας τα από σωματείο σε σωματείο, μέχρι να βρεθεί επιτέλους το σωματείο αυτό, που θα υπογράψει ¨συμβόλαιο¨ με το μπαμπά, ότι ο μικρός κάθε εβδομάδα θα είναι στην 11άδα! Ναι! Υπάρχουν και αυτοί!
Κάνε λοιπόν ΥΠΟΜΟΝΗ ΜΠΑΜΠΑ, βγάλε τις παρωπίδες από τα μάτια, προσπάθησε να κάνεις έναν ειλικρινή και υγιέστατο διάλογο με τον προπονητή, αφού πρώτα έχεις κάνει την αυτοκριτική σου και την προσπάθεια να καταλάβεις, τις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ που έχει το παιδί σου, τις οποίες μέσα από την προπόνηση, με ΔΟΥΛΕΙΑ και ΥΠΟΜΟΝΗ, σίγουρα θα αναπτύξει!
Του Τάκη Γιαννόπουλου
*****************************************************************************
Του George Kakourides*
Μπορεί να ονειρεύεσαι ότι κάποτε θα παίζεις σε ένα γήπεδο γεμάτο με φιλάθλους, ένταση και γκολ. Μπορεί να ονειρεύεσαι ολόκληρο γήπεδο να φωνάζει ρυθμικά το όνομα σου. Θέλεις να γίνεις επιτυχημένος ποδοσφαιριστής; Δεν είναι τόσο εύκολο όσο νομίζεις.
Μάλλον αγαπάς το ποδόσφαιρο, νομίζεις ότι είναι η ζωή σου και ότι σε ολοκληρώνει συναισθηματικά και σωματικά σαν άνθρωπο.
Για να πετύχεις σαν ποδοσφαιριστής πρέπει να θυσιάσεις αρκετές προσωπικές απολαύσεις.
Α’ Μέρος
Προτεραιότητες
Ένα τρανταχτό παράδειγμα στην Κυπριακή ποδοσφαιρική κοινωνία είναι ο πιο γνωστός και πετυχημένος Κύπριος ποδοσφαιριστής, Μιχάλης Κωνσταντίνου. Όταν ήταν ακόμη στο σχολείο ένας καθηγητής είπε στο Μιχάλη: "Διάβαζε Μιχαλάκη τζιαι εν θα σου δώκει η μάππα λεφτά να φάεις!".
Ο Μιχάλης όμως δεν τον έλαβε υπόψη του και συνέχισε να παίζει ποδόσφαιρο με πάθος.
Τελικά κατέληξε να παίζει σε ομάδες όπως τον Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό και να σκοράρει εις βάρος ομάδων όπως η Άρσεναλ και η Barcelona στο Champions League και να έχει ετήσιες απολαβές εκατομμύρια ευρώ.
Τι μπορούμε να πάρουμε από αυτό το παράδειγμα;
Ο Κωνσταντίνου ήταν αφοσιωμένος στο στόχο του.
Ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής και δεν άφηνε τίποτα να φράξει το δρόμο του προς την επιτυχία.
Το να βλέπουμε ταλέντα να βάζουν το ποδόσφαιρο σε δεύτερη μοίρα, στις προτεραιότητες τους, είναι αυτό που τους καταστρέφει.
Τρόπος Ζωής
Μπορεί οι ποδοσφαιριστές (νεαροί και επαγγελματίες) να πιστεύουν ότι δύο ώρες την ημέρα στο γήπεδο για προπόνηση είναι αρκετές. Δυστυχώς δεν είναι. Το ποδόσφαιρο δεν είναι η απλή προπόνηση και ο αγώνας το Σαββατοκύριακο.
Είναι μια ιδέα, είναι τρόπος ζωής. Για παράδειγμα ας πάρουμε τη διατροφή. Ένας πετυχημένος αθλητής πρέπει να προσέχει καθημερινά τη διατροφή του και να τρώει υγιεινά γεύματα ουτος ώστε το σώμα του να είναι σε εγρήγορση όχι μόνο στην προπόνηση αλλά και κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Ουσίες όπως το αλκοόλ και το τσιγάρο είναι ότι χειρότερο για ένα ποδοσφαιριστή και ειδικά για τους νεαρούς που θέλουν να έχουν μια πετυχημένη καριέρα.
Όσο αφορά τον ύπνο, εννοείται ότι οι πετυχημένοι αθλητές πάνε για ύπνο νωρίς και τα ξενύχτια απαγορεύονται. "Τα ποτά και τα ξενύχτια κλείνουν τα καλύτερα τα σπίτια!".
Προπονήσεις
Για να γίνεις ο καλύτερος χρειάζεται σκληρή δουλειά και αφοσίωση στο ποδόσφαιρο. Αν εστιάζεσαι να γίνεις επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, η σκληρή δουλειά είναι απαραίτητη.
Επίσης, για να πετύχεις σε επαγγελματικό επίπεδο χρειάζεται υπομονή και επιμονή. Η καθημερινή προσήλωση είναι το παν και η μπάλα είναι το πιόνι σου γιαυτό πρέπει να μάθεις να κάνεις τις σωστές κινήσεις ουτως ώστε να κερδίσεις τον αντίπαλο σου.
Ο καλύτερος τρόπος να αναπτύξεις αυτές τις ικανότητες είναι οι καθημερινές προπονήσεις. Η αφοσίωση στην προπόνηση είναι υπερβολικά σημαντική. Το να δίνεις το εκατό τις εκατό στην προπόνηση αποδεικνύει το πάθος σου για το ποδόσφαιρο και σε βοηθά σωματικά και πνευματικά να βελτιωθείς.
"Όσο περισσότερο ιδρώσεις στην προπόνηση, τόσο καλύτερα θα αποδόσεις στον αγώνα". Η μπάλα πρέπει να γίνει ο καλύτερος σου φίλος και για να το πετύχεις αυτό πρέπει να καταβάλεις επιπλέον προσπάθεια και μετά τις προπονήσεις πέρνωντας μια μπάλα για ατομική προπόνηση.
Ακόμη και το να παίζεις με τη μπάλα μόνος σου στην αυλή του σπιτιού σου θα βελτιώσει αισθητά την απόδοση σου.
Β’ Μέρος
Πολλοί ποδοσφαιριστές έχουν την τάση να μου λένε ότι δουλεύουν σκληρά. Δεν με ενδιαφέρει αυτό, αφού πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Τους λέω ότι πρέπει να δουλέψουν ποιοτικά.
Ψυχολογία
Πολλοί νομίζουν ότι ο προπονητής της ομάδας παίζει τον πιο σημαντικό ρόλο στην ψυχολογία ενός ποδοσφαιριστή. Αυτή η άποψη είναι λάθος μιας και τον πιο σημαντικό ρόλο στην ψυχολογία μας τον έχει ο ίδιος μας ο εαυτός.
Θα ήταν φυσικά τρελό αν πιστεύαμε ότι ένα άτομο μπορεί να βρει τον τρόπο και την “χημεία” να επηρεάσει θετικά τη ψυχολογία άλλων 20-25 ατόμων. Ο κινητήριος μοχλός της μέγιστης απόδοσης σου είσαι εσύ και πιο συγκεκριμένα ο εγκέφαλος σου.
Από τον εγκέφαλο πηγάζουν όλες οι πληροφορίες προς τα υπόλοιπα όργανα του σώματος σου. Πρέπει το μυαλό σου να εργάζεται ακατάπαυστα ούτως ώστε να υλοποιήσει το όνειρο σου.
Πρέπει να “κτιστεί” μια νοοτροπία, η νοοτροπία του νικητή. Χρειάζεται να έχεις καρδιά για να το κάνεις αυτό, ούτως ώστε σιγά-σιγά να αποκτήσεις τρομερή αυτοπεποίθηση.
Φυσικά η νοοτροπία δεν αποκτάτε σε μερικές μέρες αλλά κτίζετε με την σωστή δουλειά, αφοσίωση και την εφαρμογή συγκεκριμένων μεθόδων με την πάροδο του χρόνου. Ένας ποδοσφαιριστής δεν πρέπει να ακούει τον εαυτό του.
Ένας ποδοσφαιριστής πρέπει να ΜΙΛΑ με τον εαυτό του. Οι εμψυχωτικές λέξεις βοηθούν στη διατήρηση της ενέργειας, της αυτοπεποίθησης και της σιγουριάς ούτως ώστε σε κάθε παιχνίδι ο ποδοσφαιριστής να υπερβάλλει εαυτόν.
Για παράδειγμα μπορείτε να προσέξετε τους αθλητές στίβου, οι οποίοι λίγο πριν από ένα άλμα ή αγώνα επαναλαμβάνουν συνεχώς κάποιες λέξεις οι οποίες τους δίνουν την απαραίτητη ώθηση για την επιτυχία.
Μπορεί το πάθος να σου κερδίσει μερικά παιχνίδια, αλλά η ψυχολογία θα σου κερδίσει τρόπαια.
«Είμαι ποδοσφαιριστής, τρέχω, πασάρω, ζητώ, μάχομαι, στηρίζω, κυριαρχώ, αντιμετωπίζω, αντιστέκομαι, φωνάζω, δημιουργώ, εκτελώ, ΚΕΡΔΙΖΩ!»
*************************************************************************
Βεβαιωθείτε ότι το παιδί σας γνωρίζει ότι: Είτε νικήσει είτε χάσει, φοβισμένα ή ηρωικά εσείς το αγαπάτε, εκτιμάτε την προσπάθεια του και δεν απογοητεύεστε. Αυτό θα του επιτρέψει να κάνει το καλύτερο, χωρίς το φόβο της αποτυχίας. Να είστε το πρόσωπο στην ζωή του, στο οποίο μπορεί να αναζητήσει θετική ενίσχυση.
Προσπαθήστε να είστε απόλυτα τίμιοι όσον αφορά την πραγματική του αθλητική ικανότητα, την αγωνιστική του συμπεριφορά, το αγωνιστικό του πνεύμα.
Να είστε εξυπηρετικοί, αλλά να μην του δίνετε αθλητικές οδηγίες στο δρόμο προς το σπίτι ή το γυμναστήριο, στο πρόγευμα κ.λ.π. Είναι δύσκολο για το παιδί να κατακλύζεται από συμβουλές, έντονες συζητήσεις και συχνά κριτικές οδηγίες.
Διδάξτε του να απολαμβάνει την συγκίνηση του αγώνα, να βρίσκεται εκεί προσπαθώντας να εργάζεται για να βελτιώσει τις ικανότητες του και την συμπεριφορά του. Βοηθήστε το να αναπτύξει το αίσθημα του συναγωνισμού για σκληρή προσπάθεια και διασκέδαση.
Προσπαθήστε να μην του θυμίζετε συνέχεια την δική σας αθλητική ζωή όταν ήσασταν αθλητές, κατά τρόπο που να του δημιουργεί πίεση. Μην το πιέζετε εξαιτίας της περηφάνιάς σας. Εάν αισθάνεται άνετα μαζί σας είτε χάνοντας είτε κερδίζοντας, τότε βρίσκεται στο δρόμο για τη μεγάλη επιτυχία και χαρά.
Μην συναγωνίζεστε τον προπονητή. Μην φέρνεται το παιδί σας σε κατάσταση να κινείται συνέχεια μεταξύ -αγάπης -απέχθειας για τον προπονητή του.
Μην συγκρίνετε την ικανότητα, το θάρρος ή την συμπεριφορά του παιδιού σας με αυτήν άλλων μελών της ομάδος, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ όχι όταν ακούει.
Γνωρίστε τον προπονητή τόσο, ώστε να μπορείτε να είστε βέβαιοι ότι η φιλοσοφία του και οι γνώσεις του είναι τέτοιες που αξίζει να έχει το παιδί σας υπό τις οδηγίες του.
Να θυμάστε πάντα ότι τα παιδιά τείνουν να υπερβάλουν και όταν επαινούν και όταν κατακρίνουν. Ελέγξτε την αντίδραση σας και ερευνήστε πριν αντιδράσετε.
Μιλήστε του για το κουράγιο, που πρέπει να καταλάβει ότι είναι σχετικό. Μερικοί από εμάς μπορούν να σκαρφαλώσουν βουνά και όμως φοβούνται να αγωνιστούν. Μερικοί από εμάς αγωνίζονται άφοβα, αλλά το βάζουν στα πόδια μόλις δουν μια μέλισσα. Ο καθένας φοβάται σε συγκεκριμένες περιπτώσεις.
Η δουλειά του γονέα ενός παιδιού - αθλητή είναι σκληρή και χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να την κάνει σωστά. Αξίζει όμως, ειδικά όταν ακούσει το παιδί του να λέει: "Οι γονείς μου με βοήθησαν να πετύχω, πράγματι ήμουν τυχερός σε αυτό το θέμα".
Οι απόψεις που εκφράζονται από κάθε συνεργάτη ή αρθρογράφο είναι προσωπικές και εκφράζουν αποκλειστικά και μόνο όσους τις διατυπώνουν. Αυτές οι απόψεις, δεν σημαίνει ότι απαραίτητα βρίσκουν σύμφωνο το football-academies.gr
Πώς να γίνεις επαγγελματίας ποδοσφαιριστής
 |
|||||||
Μπορεί να ονειρεύεσαι ότι κάποτε θα παίζεις σε ένα γήπεδο γεμάτο με φιλάθλους, ένταση και γκολ. Μπορεί να ονειρεύεσαι ολόκληρο γήπεδο να φωνάζει ρυθμικά το όνομα σου. Θέλεις να γίνεις επιτυχημένος ποδοσφαιριστής; Δεν είναι τόσο εύκολο όσο νομίζεις.
Μάλλον αγαπάς το ποδόσφαιρο, νομίζεις ότι είναι η ζωή σου και ότι σε ολοκληρώνει συναισθηματικά και σωματικά σαν άνθρωπο.
Για να πετύχεις σαν ποδοσφαιριστής πρέπει να θυσιάσεις αρκετές προσωπικές απολαύσεις.
Α’ Μέρος
Προτεραιότητες
Ένα τρανταχτό παράδειγμα στην Κυπριακή ποδοσφαιρική κοινωνία είναι ο πιο γνωστός και πετυχημένος Κύπριος ποδοσφαιριστής, Μιχάλης Κωνσταντίνου. Όταν ήταν ακόμη στο σχολείο ένας καθηγητής είπε στο Μιχάλη: "Διάβαζε Μιχαλάκη τζιαι εν θα σου δώκει η μάππα λεφτά να φάεις!".
Ο Μιχάλης όμως δεν τον έλαβε υπόψη του και συνέχισε να παίζει ποδόσφαιρο με πάθος.
Τελικά κατέληξε να παίζει σε ομάδες όπως τον Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό και να σκοράρει εις βάρος ομάδων όπως η Άρσεναλ και η Barcelona στο Champions League και να έχει ετήσιες απολαβές εκατομμύρια ευρώ.
Τι μπορούμε να πάρουμε από αυτό το παράδειγμα;
Ο Κωνσταντίνου ήταν αφοσιωμένος στο στόχο του.
Ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής και δεν άφηνε τίποτα να φράξει το δρόμο του προς την επιτυχία.
Το να βλέπουμε ταλέντα να βάζουν το ποδόσφαιρο σε δεύτερη μοίρα, στις προτεραιότητες τους, είναι αυτό που τους καταστρέφει.
Τρόπος Ζωής
Μπορεί οι ποδοσφαιριστές (νεαροί και επαγγελματίες) να πιστεύουν ότι δύο ώρες την ημέρα στο γήπεδο για προπόνηση είναι αρκετές. Δυστυχώς δεν είναι. Το ποδόσφαιρο δεν είναι η απλή προπόνηση και ο αγώνας το Σαββατοκύριακο.
Είναι μια ιδέα, είναι τρόπος ζωής. Για παράδειγμα ας πάρουμε τη διατροφή. Ένας πετυχημένος αθλητής πρέπει να προσέχει καθημερινά τη διατροφή του και να τρώει υγιεινά γεύματα ουτος ώστε το σώμα του να είναι σε εγρήγορση όχι μόνο στην προπόνηση αλλά και κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Ουσίες όπως το αλκοόλ και το τσιγάρο είναι ότι χειρότερο για ένα ποδοσφαιριστή και ειδικά για τους νεαρούς που θέλουν να έχουν μια πετυχημένη καριέρα.
Όσο αφορά τον ύπνο, εννοείται ότι οι πετυχημένοι αθλητές πάνε για ύπνο νωρίς και τα ξενύχτια απαγορεύονται. "Τα ποτά και τα ξενύχτια κλείνουν τα καλύτερα τα σπίτια!".
Προπονήσεις
Για να γίνεις ο καλύτερος χρειάζεται σκληρή δουλειά και αφοσίωση στο ποδόσφαιρο. Αν εστιάζεσαι να γίνεις επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, η σκληρή δουλειά είναι απαραίτητη.
Επίσης, για να πετύχεις σε επαγγελματικό επίπεδο χρειάζεται υπομονή και επιμονή. Η καθημερινή προσήλωση είναι το παν και η μπάλα είναι το πιόνι σου γιαυτό πρέπει να μάθεις να κάνεις τις σωστές κινήσεις ουτως ώστε να κερδίσεις τον αντίπαλο σου.
Ο καλύτερος τρόπος να αναπτύξεις αυτές τις ικανότητες είναι οι καθημερινές προπονήσεις. Η αφοσίωση στην προπόνηση είναι υπερβολικά σημαντική. Το να δίνεις το εκατό τις εκατό στην προπόνηση αποδεικνύει το πάθος σου για το ποδόσφαιρο και σε βοηθά σωματικά και πνευματικά να βελτιωθείς.
"Όσο περισσότερο ιδρώσεις στην προπόνηση, τόσο καλύτερα θα αποδόσεις στον αγώνα". Η μπάλα πρέπει να γίνει ο καλύτερος σου φίλος και για να το πετύχεις αυτό πρέπει να καταβάλεις επιπλέον προσπάθεια και μετά τις προπονήσεις πέρνωντας μια μπάλα για ατομική προπόνηση.
Ακόμη και το να παίζεις με τη μπάλα μόνος σου στην αυλή του σπιτιού σου θα βελτιώσει αισθητά την απόδοση σου.
Β’ Μέρος
Πολλοί ποδοσφαιριστές έχουν την τάση να μου λένε ότι δουλεύουν σκληρά. Δεν με ενδιαφέρει αυτό, αφού πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Τους λέω ότι πρέπει να δουλέψουν ποιοτικά.
Ψυχολογία
Πολλοί νομίζουν ότι ο προπονητής της ομάδας παίζει τον πιο σημαντικό ρόλο στην ψυχολογία ενός ποδοσφαιριστή. Αυτή η άποψη είναι λάθος μιας και τον πιο σημαντικό ρόλο στην ψυχολογία μας τον έχει ο ίδιος μας ο εαυτός.
Θα ήταν φυσικά τρελό αν πιστεύαμε ότι ένα άτομο μπορεί να βρει τον τρόπο και την “χημεία” να επηρεάσει θετικά τη ψυχολογία άλλων 20-25 ατόμων. Ο κινητήριος μοχλός της μέγιστης απόδοσης σου είσαι εσύ και πιο συγκεκριμένα ο εγκέφαλος σου.
Από τον εγκέφαλο πηγάζουν όλες οι πληροφορίες προς τα υπόλοιπα όργανα του σώματος σου. Πρέπει το μυαλό σου να εργάζεται ακατάπαυστα ούτως ώστε να υλοποιήσει το όνειρο σου.
Πρέπει να “κτιστεί” μια νοοτροπία, η νοοτροπία του νικητή. Χρειάζεται να έχεις καρδιά για να το κάνεις αυτό, ούτως ώστε σιγά-σιγά να αποκτήσεις τρομερή αυτοπεποίθηση.
Φυσικά η νοοτροπία δεν αποκτάτε σε μερικές μέρες αλλά κτίζετε με την σωστή δουλειά, αφοσίωση και την εφαρμογή συγκεκριμένων μεθόδων με την πάροδο του χρόνου. Ένας ποδοσφαιριστής δεν πρέπει να ακούει τον εαυτό του.
Ένας ποδοσφαιριστής πρέπει να ΜΙΛΑ με τον εαυτό του. Οι εμψυχωτικές λέξεις βοηθούν στη διατήρηση της ενέργειας, της αυτοπεποίθησης και της σιγουριάς ούτως ώστε σε κάθε παιχνίδι ο ποδοσφαιριστής να υπερβάλλει εαυτόν.
Για παράδειγμα μπορείτε να προσέξετε τους αθλητές στίβου, οι οποίοι λίγο πριν από ένα άλμα ή αγώνα επαναλαμβάνουν συνεχώς κάποιες λέξεις οι οποίες τους δίνουν την απαραίτητη ώθηση για την επιτυχία.
Μπορεί το πάθος να σου κερδίσει μερικά παιχνίδια, αλλά η ψυχολογία θα σου κερδίσει τρόπαια.
«Είμαι ποδοσφαιριστής, τρέχω, πασάρω, ζητώ, μάχομαι, στηρίζω, κυριαρχώ, αντιμετωπίζω, αντιστέκομαι, φωνάζω, δημιουργώ, εκτελώ, ΚΕΡΔΙΖΩ!»
*************************************************************************
 |
|||||||
Βεβαιωθείτε ότι το παιδί σας γνωρίζει ότι: Είτε νικήσει είτε χάσει, φοβισμένα ή ηρωικά εσείς το αγαπάτε, εκτιμάτε την προσπάθεια του και δεν απογοητεύεστε. Αυτό θα του επιτρέψει να κάνει το καλύτερο, χωρίς το φόβο της αποτυχίας. Να είστε το πρόσωπο στην ζωή του, στο οποίο μπορεί να αναζητήσει θετική ενίσχυση.
Προσπαθήστε να είστε απόλυτα τίμιοι όσον αφορά την πραγματική του αθλητική ικανότητα, την αγωνιστική του συμπεριφορά, το αγωνιστικό του πνεύμα.
Να είστε εξυπηρετικοί, αλλά να μην του δίνετε αθλητικές οδηγίες στο δρόμο προς το σπίτι ή το γυμναστήριο, στο πρόγευμα κ.λ.π. Είναι δύσκολο για το παιδί να κατακλύζεται από συμβουλές, έντονες συζητήσεις και συχνά κριτικές οδηγίες.
Διδάξτε του να απολαμβάνει την συγκίνηση του αγώνα, να βρίσκεται εκεί προσπαθώντας να εργάζεται για να βελτιώσει τις ικανότητες του και την συμπεριφορά του. Βοηθήστε το να αναπτύξει το αίσθημα του συναγωνισμού για σκληρή προσπάθεια και διασκέδαση.
Προσπαθήστε να μην του θυμίζετε συνέχεια την δική σας αθλητική ζωή όταν ήσασταν αθλητές, κατά τρόπο που να του δημιουργεί πίεση. Μην το πιέζετε εξαιτίας της περηφάνιάς σας. Εάν αισθάνεται άνετα μαζί σας είτε χάνοντας είτε κερδίζοντας, τότε βρίσκεται στο δρόμο για τη μεγάλη επιτυχία και χαρά.
Μην συναγωνίζεστε τον προπονητή. Μην φέρνεται το παιδί σας σε κατάσταση να κινείται συνέχεια μεταξύ -αγάπης -απέχθειας για τον προπονητή του.
Μην συγκρίνετε την ικανότητα, το θάρρος ή την συμπεριφορά του παιδιού σας με αυτήν άλλων μελών της ομάδος, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ όχι όταν ακούει.
Γνωρίστε τον προπονητή τόσο, ώστε να μπορείτε να είστε βέβαιοι ότι η φιλοσοφία του και οι γνώσεις του είναι τέτοιες που αξίζει να έχει το παιδί σας υπό τις οδηγίες του.
Να θυμάστε πάντα ότι τα παιδιά τείνουν να υπερβάλουν και όταν επαινούν και όταν κατακρίνουν. Ελέγξτε την αντίδραση σας και ερευνήστε πριν αντιδράσετε.
Μιλήστε του για το κουράγιο, που πρέπει να καταλάβει ότι είναι σχετικό. Μερικοί από εμάς μπορούν να σκαρφαλώσουν βουνά και όμως φοβούνται να αγωνιστούν. Μερικοί από εμάς αγωνίζονται άφοβα, αλλά το βάζουν στα πόδια μόλις δουν μια μέλισσα. Ο καθένας φοβάται σε συγκεκριμένες περιπτώσεις.
Η δουλειά του γονέα ενός παιδιού - αθλητή είναι σκληρή και χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να την κάνει σωστά. Αξίζει όμως, ειδικά όταν ακούσει το παιδί του να λέει: "Οι γονείς μου με βοήθησαν να πετύχω, πράγματι ήμουν τυχερός σε αυτό το θέμα".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου